Ankara Ahlatlıbel’deki evimi yapalı on altı yıl oldu. On altı yıldır burada kendime doğa içinde bir çevre oluşturmak için bir şeyler yapıyorum. Üste kapladığım taşı, Ardahan’daki Dursun Akçam Kültürevi’ndeki gibi Kars’tan, Ani çevresinden getirttim. Pencereleri, kapıları, merdivenleri, yer döşemeleri Ardahan çamından… Bahçeye ve karşımdaki park olarak bırakılmış boş alana yüzlerce ağaç diktim; kazma kürekle toprağıma kendimi katmaya çalıştım. İki buçuk aylık Ardahan arasından sonra döndüğüm evimin bahçesinde ve ağaçlandırdığım karşıdaki boş arazide sararmış otlar, kurumuş çalılar ve kurumaya yüz tutmuş ağaçlar karşıladı beni. Yıldan yıla toprak örtüsündeki değişimi ve adeta çölleşmeye gidişi adım adım izler gibiyim. İki yıl önce diktiğim, toprağı tutan, dallar çıkaran, yapraklar veren bir ağacın tamamen kuruduğunu ikisinin de kurumaya yüz tuttuğunu, birkaç gündür verdiğim suyla yeniden canlandığını gördüm.
Tüm yeryüzünde insanoğlunun kazanç hırsı ve bilinçsiz yapılaşma, kirletme ile atmosferin ısındığını, yaşamın geriye gitmekte olduğunu biliyoruz ama özellikle bizim ülkemizde bu süreç çok daha hızlı. Adeta bilerek ve isteyerek bir felakete doğru sürükleniyoruz. Aylardır binlerce hektar ormanımız yandı, hâlâ yanan yerler var. Su kaynaklarımız hızla azalıyor. İstanbul’un en büyük su kaynaklarından birinin üzerine yüz binlerce konut yapılırken Anadolu’nun birçok yerinde arka arkaya verilen altın ve maden arama ruhsatlarıyla, koca şehirlere yetecek kadar su kaynağı altın arama işinde kimyasallarla kirletiliyor, yok ediliyor. Büyük şehirlerin ana bulvarları dışında çevre kirliliği insanın midesini bulandırıyor. Subaşları, ormanlar, park alanları, yol kenarları bırakılmış, otomobil pencerelerinden atılmış naylon, cam kırığı ve çeşitli kirli maddeyle dolup taşıyor. Orman yangınlarının en büyük nedenlerinden birisi de bu.
Yalnızca kazanmayı, satmayı, aracılık yapmayı, betonlaştırmayı kafasına koymuş bir anlayış Cumhuriyet terbiyemizi ve ahlakımızı temellerinden sarstı. Toplum olarak yozlaştık, bana ne demeye başladık, kötülüklerden uzak kalıp kendimize ve çevremizdeki aile bireylerine yönelik bir sorumluluk anlayışını benimsemeye başladık…
Neyse ki, bir yıla aşkın bir süredir hayat pahalığının ve zor yaşam koşullarının kaynak olduğu, kötülüklere direnen, adalet ve özgürlük çağrısı yapan birilerinin sesleri yükselmeye, insanlarımız yeniden iyilik, güzellik ve doğruluk için güçlerini birleştirmeye, meydanları doldurmaya başladı. Yozgat’tan Konya’ya, Sivas’a, Bayburt’a, büyük şehirlerimizin meydanlarına insanlarımız on binler, yüz binler olup aktı. Ana muhalefet parti liderinin ve çevresindekilerin insanüstü çabası ile uyanış ve birlikte davranış bilinci yaygınlaşıyor. En karamsar bir bakışla bile, iki kişiden birisi gidişten hoşnut değil.
Siyaset arenasında, yerel yönetimlere yönelik şaibeli, birçoğunun kumpas olabileceğini ilişkin güçlü kuşkuların bulunduğu, örgüt lideri olarak tutuklanıp sözde itiraflarıyla onlarca belediyede seçilmiş yöneticilerin ve yüzlerce çalışanın zindanlara atıldığı, sözde itirafçının elini kolunu sallayarak gezdiği kirli soruşturmalarda gözlenen yargı sıkıntılarına karşı başlatılan bu karşı çıkış, ülke çapında bir yurtseverlik bilincine dönüştürülmeli... El birliği ile, adeta bir seferberlik çağrısı yaparak vatanımıza, güzelliklerimize sahip çıkmalıyız. Bu süreçte hepimize büyük sorumluluklar düşüyor. Artık kenardan izlemenin, ben karışırsam olay çıkar, zarar görmeyelim, ben kendime bakayım demenin zamanı çoktan geldi geçti. Bu yurdu, bu doğayı, bu insanı, bizim çabamız, birlikte sahip çıkacağımız kutsal bir dava ileriye, aydınlığa, güzelliğe taşıyabilecektir. Cumhuriyet’i kuran Gâzi Mustafa Kemal Atatürk önderliğindeki genç subayların, yoksul köylülerimizin, yurtsever örgütlerin bize armağanı olan değerleri toplum olarak yeniden hayata geçirmek için birlikte mücadele etmeliyiz.
Ankara sırtlarında yıldan yıla kuma dönüştüğüne tanıklık ettiğim toprak, betonlaştırılıp boğulmaya çalışılan doğa, yitip gitmek olan su kaynakları, kendilerinden umulmadık bir biçimde ileri atılarak adalet ve özgürlük davasına adını yazdıran üniversiteli gençlerimiz, çocuklarımız, torunlarımız bizden ayağa kalkmamızı ve hayatımıza sahip çıkmamızı istiyor.
Gününüz aydın olsun sevgili dostlar…
24 Ağustos 2025, Alper Akçam
