Sevgi, insanın kalbindeki en temiz duygudur. Ama ne yazık ki zamanla biz sevgiyi bile ölçüp biçmeye başladık. Artık çoğu ilişki, görünmeyen defterlere yazılan bir hesap gibi işliyor. “Ben bunu yaptım, sen de şunu yap.”, “Ben değer verdim, sen de bana değer göster.” Oysa gerçek sevgi, böyle bir alışveriş değildir.
Bugün iyilik yaptığımızda çoğu zaman karşılık bekliyoruz. Beklentimiz gerçekleşmezse kırılıyor, “boşa gitti” diyoruz. Karşılıksız sevgiyi ise çoğu insan kabul etmiyor, hatta garipsiyor. Sanki sevginin bir faturası, bir bedeli varmış gibi davranıyoruz. İşte bu noktada sevgiyi kirletiyoruz.
Oysa şartsız sevgi, insanı insan yapan en saf erdemdir. Bir annenin çocuğunu hata yapsa da bağrına basması… Bir dostun, hiçbir çıkar gözetmeden yanında olması… Bir insanın, karşısındakini yalnızca var olduğu için sevebilmesi… İşte gerçek sevgi budur.
Belki de toplum olarak en büyük eksikliğimiz, işte bu sevgiyi unutmamız. Hepimiz biraz daha beklentisiz sevebilsek; hesap yapmadan, karşılık düşünmeden… Dünya daha huzurlu, insanlar daha güvenli olurdu.
Çünkü kayıt şartsız sevmek, aslında hepimizin özünde var. Sadece hatırlamamız gerekiyor.
