İyiliğin, güzelliğin, doğruluğun izinde bir gazeteciydi… Her kesin her derdinde oldu, insan gibi geldi, adam gibi gitti…
Günümüzde iktidar nimetlerinden yararlanmak için her türlü taklayı atan, mafyayla içli dışlı olmuş, ekranlarda güç yalakalığına soyunmuş kimi gazetecileri gördükçe insan daha çok anlıyor onun bıraktığı boşluğu.
Ekmekçi gibi halktan yana, haktan yana aydın olanlara, gerçeğin adaletli direncini inatla koruyanlara, bu uğurda araç kılınmış yargının saldırılarına uğrayanlara, zindanlara atılanlara da selam olsun.
Mustafa Ekmekçi’nin Kızılay’daki Cumhuriyet Gazetesi Ankara Temsilciliği’nde bulunan odası, aydınların, üniversiteli gençlerin, başı derde düşenlerin uğrak yeri gibiydi… Kimseyi geri çevirmez, kaleminin ve gazeteciliğinin gücünü kimseden esirgemezdi.
Onun o yalın, o dobra, o tepeden tırnağa dürüst ve insan halini bilen tüm politikacılar da Ekmekçi’yi pek kırmak istemezdi…
“Esmiş yıkık evlerle dolu bir yel
Konya bozkırından / Basının başkentini yaşar
Köy adam / Yayın saraylarında değil
Tek soğanı eşitçe bölünmüş küçük sofralarda
Toplumun eline sımsıcak değer / Ekmek adam”
Fazıl Hüsnü Dağlarca böyle anlatmıştı Mustafa Ekmekçi’yi. Aramızdan ayrılalı 28 yıl olmuş, baba dostu, insan dostu, kitabında “Yoksul Yamalığı” diye tanımladığı Köy Enstitüleri’nin ve enstitülülerin en candan dostu…
26 yaşında, çiçeği burnunda bir genel cerrah olarak, Dışkapı SSK Hastanesi’nde başhekim dışında tüm hekimlerin imzaladığı metinleri basınla paylaşmış, hep hak ve adalet kavgasında, devrimci işçi sendikacılığında önder olmaya çalışmış asistanlığım nedeniyle, dosyama “Büyük Hastanelerde Çalışması Sakıncalıdır” notu düşülmüş meğer. Ameliyathanesi bile olmayan SSK Yalova Dispanserine bunun için ikinci cerrah olarak sürgün gönderilmişim. Mustafa Ekmekçi’yle Dursun Akçam dönemin devşirme bakanı Hilmi İşgüzar’ın karşısına çıkıp o notu kaldırtıp tükürdüklerini yalatmıştı. Benim yerini bile bilmediğim Karabük’e, SSK Hastanesi genel cerrahlığına atanmam ve orada on yedi yılımı geçirmemin hikâyesi öyle başlar.
12 Eylül döneminde ağır hastalığın pençesindeki Ruhi Su’ya tedavi için yurtdışı izni verilmediğinde de o girmişti devreye…
1991 yılında, Dursun Akçam’ın 11 yıllık Almanya sürgün yılları bittiğinde, o karşılamıştı Ankara’da Esenboğa Havaalanında… Yine de engel olamamıştı karga tulumba gözaltına alınıp emniyet sarayında günlerce tahta banklar üzerinde sabahlattırılmasına…
Dönemin adalet bakanı telefon edip hakkında açılmış hiçbir dava olmadığını söylediği halde, 12 Eylül döneminin işgüzar savcılarıyla devlet yetkilileri, polis müdürleri, jandarma komutanları, Almanya’da ABD uşağı cuntacılara karşı gazete çıkardı, Yılmaz Güney için konuşmalar yaptı diye, Ardahan’dan Diyarbakır’a, Dursun Akçam hakkında tam on altı “tahdit” koydurmuş meğer. Sevgili Av. Şanal Sarıhanla eski Mamak Askeri Savcılık dosyalarına kadar gitmiş (o dönem savcılarında, bir vicdan ve adalet kırıntısı bulunabiliyordu; bugün onları bile arar durumdayız), oradaki bir savcının da yardımıyla gün boyu uğraşıp tek tek tümünü kaldırtmayı sağlamıştık.
Dursun Akçam’ı iki gün sonra eve getirdiğimizde de, Mustafa Ekmekçi çıktığı sabah yürüyüşlerinin hedefini bizim eve çevirmiş, dava emaneti bildiği dostu Dursun’un yerinde olup olmadığını kontrol etmişti.
Köy Enstitülü öğretmenlerin de, adalet arayan herkesin de can dostuydu Mustafa Ekmekçi.
Bu gün, Ankara dışında olmam nedeniyle gömütü başında yapılacak anmaya katılamayacağım. Selam olsun, anıları ve ışığı hep bizimle olsun; yıldızlar da yoldaşı…
21 Mayıs 2025, Alper Akçam
